Edward Linskens: Het debuut bleef het hoogtepunt

21 november 1998

Tien jaar geleden won Edward Linskens met PSV de Europa Cup, nu zit hij thuis. De kleine hoop die hij nog had op een aanbieding van een profclub is door een ernstige blessure vervlogen….

We zitten al in blessuretijd als Edward Linskens opeens uitvalt naar de De Boeren. Hij vindt de gebroeders hypocriet. Eerst roepen ze dat Morten Olsen niet deugt als trainer, maar vervolgens gaan ze weer even vrolijk onder zijn leiding aan de slag. ‘Vind je het gek dat het publiek voetballers zo dom vindt?’

Woensdagavond in Venray-Noord. We kijken in Linskens’ huiskamer naar de interland Duitsland – Nederland. Onder de televisie staat een videoband met daarop de hoogtepunten van PSV in 1988, het jaar waarin de Europa Cup werd gewonnen.

De negentienjarige Edward Linskens deelde die avond het middenveld met Lerby en Vanenburg. Een glorierijke carrière lonkte. Maar nu zit Edward Linskens, deze maand dertig geworden, thuis. Uitgerangeerd sinds VVV hem aan de dijk zette, uitgevoetbald sinds hij begin oktober zijn kniebanden ernstig blesseerde in een botsing met de doelman van Blerick.

Edward Linksens had nog een kleine hoop via de plaatselijke tweedeklasser SC Venray een profcontractje te verdienen. Maar sinds 4 oktober is voetballen voltooid verleden tijd.

Edward Linskens kan er nog wel zonder wrokgevoelens naar kijken. ‘Ik had natuurlijk al een beetje afscheid genomen. Ik was inmiddels ook al met een trainerscursus begonnen, dus het voetballen zelf kwam al een beetje op de tweede plaats. Ik ga nu met de revalidatie beginnen, want het belangrijkste is snel weer fit te worden.’

Bij de noodzakelijke operatie, uitgevoerd door zijn vroegere clubarts Van den Hoogenband, bleek de achterste kruisband ingescheurd en bovendien de voorste kruisband verdwenen. Dat maakt voetballen te riskant.

Als de achterste band is hersteld, kan Linskens wel weer andere sporten beoefenen. En voor de sportfanaat die hij is, is dat al een hele geruststelling. ‘Van stilzitten zou ik gek worden …. keeper, wat doe je nou?’ (De Duitse doelman Kahn slaat een schot van Reiziger in zijn doel: 0-1)

Edward Linskens is zo’n voetballer die er eigenlijk al niet meer was voordat hij weg ging. Zijn internationale debuut was tevens zijn hoogtepunt, daarna werd het alleen maar minder. Met een mislukt schot dat door de benen van Real-doelman Buyo in het doel verdween, bezorgde debutant Linskens PSV tien jaar geleden een plaats in de finale van de Europa Cup.

DAT ‘mazzeldoelpunt’, erkent hij zelf volmondig, bleef hem jarenlang parten spelen. Wanneer het eens wat minder ging, gold het ‘mazzeldoelpunt’ als bewijs van zijn beperkte mogelijkheden.

Linskens behoorde nog wel tot de uitverkorenen die tegen Benfica de grootste triomf voor PSV bewerkstelligden, maar sindsdien was het kwakkelen geblazen. Eigenlijk werd Edward Linskens nooit een vaste waarde bij PSV, al zou hij dat zelf nooit zeggen. ‘Ik heb wel altijd mijn wedstrijden gespeeld. En ik heb bijna alle trainers kunnen overtuigen dat ik erin hoorde. Dat zegt genoeg.’

Geen speler werd zo verschillend beoordeeld als Edward Linskens. De één (Van Gaal) noemde hem een onderschatte voetballer, de ander (Beenhakker) meende dat hij tot het legertje der net-nieten behoorde.

Zelf zegt hij: ‘Ik was belangrijk voor het evenwicht in het elftal. Voor voetbal heb je een x-aantal spelers nodig. Met mijn tactisch inzicht en met mijn loopvermogen voegde ik iets toe aan het elftal. Niet voor niets vonden de andere spelers het altijd fijn als ik meedeed. Ik kon mezelf goed wegcijferen.’

Een lieveling van de PSV-fans is Linskens nooit geworden. ‘Mijn manier van spelen, mijn manier van doen, sprak kennelijk niet aan.’

Het heeft hem nooit veel kunnen schelen. ‘De waardering van mijn medespelers vond ik belangrijker. Mijn grote nadeel was alleen dat ik allround was. Ik kon bijna overal spelen. Voor je ontwikkeling is dat niet goed ….het had 5-0 moeten zijn.’ (De rust breekt aan in Gelsenkirchen)

Vergelijkbare types als Wouters en Van Halst kregen op latere leeftijd die waardering wel, maar voor Edward Linskens werd de herfst van zijn carrière een kwelling. Toen Dick Advocaat hem vertelde dat er alleen in de hoogste nood een plaats in PSV’s eerste beschikbaar was, besloot hij te vertrekken.

‘Bij die andere trainers dacht ik altijd: ik zal jullie van het tegendeel overtuigen. Maar Advocaat was daar heel duidelijk in. Heel eerlijk ook, maar ik had geen zin om derde keus te zijn en dan wordt het tijd een andere club te zoeken.’

DIE CLUB werd NAC en dat was geen gelukkige keus. ‘Met de club was op zich niks mis. Genoeg sfeer, genoeg ambitie.’ Maar met de trainer, Wim Rijsbergen, was wel van alles mis. Hun karakters bleken onverenigbaar.

‘Ik kwam echt niet binnen met het idee van: ik kom het hier maken. Maar ze hadden me wel tussentijds gehaald. PSV was nog in de race voor het kampioenschap en er waren veel blessures, dus die keus voor NAC was wel bewust gemaakt.

‘Ik heb vijf wedstrijden gespeeld. Niet mijn beste wedstrijden, maar dat was logisch. Zoveel had ik bij PSV niet gespeeld en ik moest me aanpassen. Je verwacht dat je het voordeel van de twijfel krijgt, maar dat kreeg ik niet. Ik heb opheldering gevraagd, maar niet gekregen. Daarbij zijn een aantal woorden gevallen en toen heb ik gezegd: als je zo over me denkt, kan ik beter weg zijn.’

Edward Linskens nam ontslag. ‘Daar ben ik heel makkelijk in. Ik ga niet zeggen: ik vang mijn poen en ik houd mijn mond. Zo zit ik niet in elkaar. Eerlijkheid en rechtvaardigheid staan bij mij voorop. Het was niet prettig natuurlijk, want ik gaf mijn toekomst op, maar ik heb er nooit spijt van gehad … ‘Japie, jongen’ (Linskens ziet Jaap Stam een verdedigingsfout maken: 1-1)

Linskens kon het seizoen daarop bij het Belgische Lokeren terecht, maar ook dat contract diende hij niet uit. ‘Je hebt daar toch met een heel ander soort voetbal te maken en daar valt in België niet over te praten. Men doet precies wat de trainer zegt. Niet meedenken, maar uitvoeren. Wij Nederlanders zijn gewend om wat te zeggen als je het er niet mee eens bent. Die Belgische mentaliteit zie je ook in voetbal terug. Nooit zie je iets creatiefs, iets verrassends in Belgische competitiewedstrijden.’

Dus keerde Edward Linskens terug naar het dichtbij geboorteplaats Venray gelegen Venlo om er VVV te versterken. Ook dat duurde slechts een seizoen. ‘Het bestuur zei dat ik te duur was voor contractverlenging, maar er is nooit over geld gesproken.’

Geen enkele club nam nadien contact met hem op. ‘Ik had opeens het imago van een lastige jongen. Dat heeft toch een x-aantal clubs tegengehouden.’

Misschien vindt Edward Linskens dat nog het meest frustrerend aan zijn afscheid. ‘Negen jaar lang ben je de ideale voetballer, maar nu word je herinnerd als die arrogante klootzak. Dat is een lullige manier van afscheid nemen.’

Aan de andere kant: ‘Ze kunnen alles van me zeggen, maar niet dat ik hypocriet ben. Ik ben zeker niet trots op hoe het allemaal is gelopen. Maar ik ben wel trouw aan mezelf gebleven ….’sjongesjonge, ze moeten zich schamen.’ (Nederland speelt met 1-1 gelijk tegen Duitsland).