Heitinga: ‘Ik speel nooit meer tegen NAC’
Het is alweer drie maanden geleden dat Johnny Heitinga voor de tweede keer ernstig geblesseerd raakte. In de competitiewedstrijd tegen NAC scheurde de talentvolle verdediger de voorste kruisband van zijn linkerknie. Na een operatie in de Verenigde Staten, revalideert Heitinga sinds zeven weken in het KNVB sportcentrum in Zeist. ,,Ik moet hier doorheen”, vat de Ajacied zijn gevoel kort samen.
De blessure van Heitinga kwam vijf weken nadat hij zijn vorige blessure te boven was gekomen. In november vorig jaar verdraaide Heitinga zijn knie een beetje tijdens de warming-up voor Ajax-NAC. Hij speelde de wedstrijd uit, maar hij bleef last houden van zijn gewricht. In april van dit jaar bleek een operatie nodig, want er zat een scheurtje in zijn meniscus. Het seizoen 2001-2002 was voor hem daardoor voorbij. Met frisse moed en helemaal fit begon Heitinga aan de voorbereiding op het huidige seizoen. Na wedstrijdritme opgedaan te hebben bij Jong Ajax was hij weer klaar voor de A-selectie. Hij ging mee naar Milaan voor het Champions-Leagueduel tegen Inter en speelde een helft tegen NAC. Zeven minuten voor tijd gebeurde het weer. Tijdens een sliding blesseerde hij zijn knie. Onderzoek in het ziekenhuis later wees uit dat de kruisbanden in zijn knie waren afgescheurd. Herstelperiode: zes tot negen maanden.
Heitinga denkt nog vaak terug aan het moment dat hij zich blesseerde. ,,Vooral in de weken na het ongeluk. Ik dacht er elke dag aan. Ik moest een maand wachten om geopereerd te worden. Die tijd gebruikte ik om ‘het moment’ te verwerken. Vreselijk. Ik voelde eigenlijk meteen dat er iets niet goed was, maar ik wist niet wat. De fysiotherapeut kon het ook niet zeggen en dus ben ik weer het veld ingegaan. Dat is niet erg geweest, want mijn knie was op dat moment toch al stuk. Alleen als ik nog door het gewricht gezakt zou zijn, was het erger geweest. Dan was er ook nog kraakbeen beschadigd. Gelukkig is dat niet gebeurd.”
Na de operatie moest Heitinga nog een aantal dagen in Amerika verblijven. Hoewel hij ziek was van de narcose en de hoogte – Heitinga werd geopereerd in een stad die op 2400 meter hoogte ligt – moest hij toch oefeningen doen. ,,Dat was een eis van de dokter. Ik lag op de bank die oefeningen te doen. Als ik moest overgeven liep ik even weg en zodra ik terug was van het toilet moest ik weer verder gaan. Ik kon niet eens normaal uit mijn ogen kijken, maar die oefeningen, dat moest nou eenmaal. Na een dag of vier voelde ik me al wat beter, toen was het niet meer zo erg.”
De verdediger heeft er zelf voor gekozen om intern in Zeist te verblijven. ,,Het is wel prettig om hier intern te zitten. Alleen al door files ‘s ochtends is het lastig om elke dag op tijd te komen. En om ‘s middags terug te gaan naar huis, zou ik er ook langer over doen dan nodig is. Bovendien is het voor mijn knie beter om na de inspanningen overdag zoveel mogelijk te rusten. Als ik aan het eind van de middag klaar ben, gebeurt dat automatisch. En als ik bij Ajax zou revalideren, zou ik alleen maar fitte jongens zien, of jongens die slechts een paar dagen of weken in het krachthonk zitten. Daar word ik dan ook niet vrolijk van.”
Het ergste deel van de revalidatie is nu aangebroken. Sinds begin november herstelt Heitinga in Zeist. En hij heeft nog een aantal maanden te gaan. Nu breken lange en eentonige weken aan voor de voetballer. ,,Het is vreselijk”, vindt Heitinga, ,,maar hier moet ik doorheen. En ik weet zeker dat ik er sterker uit kom.” Heitinga is niet de enige voetballer die herstelt van een zware blessure. Zo herstelt clubgenoot John Nieuwenburg van dezelfde kwetsuur en ook Zongo (Vitesse) en Smolarek (Feyenoord) maken hetzelfde mee. ,,Ik ben blij dat ik ervoor gekozen heb om hier te herstellen. Hier zitten een paar voetballers met dezelfde blessure. Het is fijn om met hen erover te kunnen praten. Vooral als iemand een slechte dag heeft, veel pijn of iets dergelijks, en in een rolstoel naar huis wordt gestuurd. Dan spreek je daar met de andere jongens over en krijg je wat steun. Zo’n slechte dag heb ik gelukkig nog niet gehad. Een ander voordeel is dat de voetbalhumor hier ook aanwezig is!”, lacht hij.
De dag van Heitinga bestaat vooral uit het doen van oefeningen. ’s Ochtends om 10.00 uur begint hij met twintig minuten fietsen. Dan komt de fysiotherapeut die de knie verder los maakt, wat ook wel ‘mobiliseren’ wordt genoemd. Vervolgens doet Heitinga wat rekoefeningen, gevolgd door oefeningen met gewichten op de bank, balansoefeningen voor de spiegel en als laatste voor de lunch duikt hij het zwembad in om daar meer oefeningen te doen. Tussen de middag heeft hij een uur rust. Na de lunch gaat hij opnieuw fietsen, doet hij gewicht- en balansoefeningen en uitvalsoefeningen. Ter afsluiting van de dag oefent Heitinga het lopen op de loopband in de fitnesszaal. Van maandag tot en met vrijdag is het schema hetzelfde. Elke week krijgt hij er een oefening bij, of wordt hij zwaarder belast.
Zijn familie en vrienden komen de verdediger regelmatig opzoeken. ,,Mijn opa komt elke week. Dan gaan we met zijn tweeën hier in de buurt lunchen. Andere familieleden komen ook vaak langs. Mijn teamgenoten komen niet veel hier naar toe, maar ik heb wel veel contact. Ik bel en sms vaak met ze. Ik kan me wel voorstellen dat ze niet elke dag langs komen, ik wil na een training ook vaak naar huis. Maar ik denk wel dat als ik weer fit ben en iemand anders moet revalideren, ik hem wel kom opzoeken. Ik weet nu wat het is, om van zo’n zware blessure terug te moeten komen.”
Bij de wedstrijd tegen PSV was Heitinga aanwezig in het stadion, ook al vindt hij dat niet makkelijk. ,,Ik vind het zelfs heel moeilijk om naar voetbal te kijken, zeker om naar het stadion te gaan. Het doet pijn om hen te zien voetballen, terwijl ik het niet kan. Ik doe het meer voor de jongens, om hen even te zien, dan voor mezelf. Als hier een bal is, mag ik er niks mee doen, al ligt-ie voor me.” Zijn hoofd draait in de richting van Nieuwenburg en Zongo die net een balletje staan te trappen. ,,Zij zijn al iets verder”, zegt Heitinga meewarig. ,,Ik moet geduld hebben. Ik heb voor mezelf geen datum in mijn hoofd wanneer ik naar buiten mag of weer iets met een bal mag doen. Voorlopig ben ik nog even hier. Er staat tenslotte zes tot negen maanden voor deze blessure. Ik verlaat Zeist pas als ik weer met de groep mee kan trainen.”
Ondanks de moeilijke periode die Heitinga doormaakt, klinkt hij opgewekt. ,,Ik ben hier nu zeven weken. Pas na een maand of drie verwacht ik dat het echt moeilijk wordt. Nu krijg ik nog veel aandacht, ik denk dat dat zal afnemen. Bovendien heb ik ook nog geen ‘slechte dag’ gehad. Ik kan de handdoek wel in ring gooien, maar daar schiet ik ook niks mee op. Toch? Een ding weet ik wel zeker: ik speel nooit meer tegen NAC, echt niet.”
